Başlık bulmak en zorudur

Yazıya giriş yapmakla kapışır ya da. Yazı yazmak, siz işi ne kadar ciddiye alıyorsanız o kadar zorlaşır. Cümlelerinize kelimelerinize daha çok dikkat etmeye başlar, aynı cümleyi 3 kere silip 4 kere düzeltirsiniz ve yine de beğenmezsiniz.

Cümle yapısını geçince iş içeriğe gelir. Yazdığınız şey genellikle o anki düşüncelerinize göre şekil aldığı için yazdığınız yazıyı bir sene sonra okuyunca "ne saçmalamışım ben ya?!" demeniz kaçınılmazdır.

Bir diğer sorun ise ciddiyettir. Aslında ciddiyetten öte yazıyı belli bir kalıba uydurma çabası da denebilir buna. Bir kere tarzınızı belirli bir kalıba uydurma çabasına girince kurtuluşu olmuyor o gidişin. Kendisini kısıtlayarak yaratıcılığını öldürüyor insan. Ama bir tarz uğruna yazı yazma isteğinden olmaya değer mi? ya da bir noktadan sonra bu kaçınılmaz mı? Ya da hiç alakası yoktur?

Bir blog insanın içini dökme yeri ise (öyle mi?) neden serbestçe, içinden geleni yazamıyor insan? Düşündüğü herşeyi, düşündüğü şekilde yazıya geçirebilmek bu kadar zor olmamalı. Zorsa da bunun nedeni nedir onu merak ediyorum ben. Düşünürken kelimelere, cümlelerdeki mantık hatalarına, noktalama işaretlerine bu kadar dikkat etmiyoruz bundan olabilir. Diğer bir olasılık da düşüncelerini kafandayken başkalarına açmıyor olmak olabilir.

Bir blog yazısı yazarken başkalarının okuyacağını ve insanların bu yazıdan bir şeyler anlamak isteyeceğini düşünür yazar. Örneğin şu cümleyi bile 3 kere silip baştan yazdım... Bunu neden yaptım bilmiyorum. Cümle düşüklüğünden mi? Kelimeleri uygun bulmamamdan mı? Aslında boşverip içinden ne geliyorsa, hiç bir değişiklik yapmadan yazmak, yazabilmek güzel olurdu. Ha tutan mı var? bilmiyorum, sanırım yok. Bunu denemek bir daha ki görevim olabilir evet.

Yazının sonunu getirmek ise kimilerinin düşündüğünün aksine başlamaktan daha kolaydır. Çok daha kolay hem de. Mesela bakın: